Novelo: Ankaŭ Personoj

Traduko de rakonto mi skribis por mia alia blogo, Nicola Higgins Fiction.  Kiel ĉiam, korektoj al mia gramatiko estas tre bonvenon.

—–

Mi vekis frua hodiaŭ.  Promenanta kvieta mi provas ne veki mian domamikon.  Ŝi estas ĉiam grumblulo kiam ŝi ne havas sufiĉe dormo.  Mi vagas al la fenestro kaj rigardas la mondo mallongan tempon.  Ni loĝas ĉirkaŭ la rivero, en strato malokupata.  Ne fariĝas multo.  Biciklanto sola pedalas rapide, lia spiro nebulanta.  Viro promenas kun sia hundo.  Mi spektas malŝate kiam li haltas purigi la fekaĵo.  Mi ne estas hundema persono.

Vekhorloĝo de mia domamiko sonas.  Ŝi laboras en la Urbo, kaj ekveturas frue ĉiun tagon.  Mi pensas ke ŝi ne ŝatas gin.  Ŝi ĉiam paŭzas longe en la bedo.  Mi vokas al ŝin, memorigi ŝin ne ignori la alarmo.

“Jes, jes, Ĵorĵe, mi maldormas.”

Pli malfrue ŝi stumblas en la loĝoĉambro, plejparte vestiĝato.  Ŝia haro estas iom hirta kaj mi deziras ludi kun ĝin.  Kvankam, mi scias ke ŝi ne aprecus ĝin.

“Bonan matenon, Sunbrilo,” ŝi diras, oscedanta.  Mi ne respondas.  Ŝi ne aŭskultas.  Mi iras kun ŝi en la kuirejo kaj ni manĝas la matenmanĝo kune.  Paneroj de tosto ĉiu.  Ŝi balaas ilin el la benko en ŝia mano kaj ĵetas ilin in la lavabo.  Mi rigardas la malmultaj kio atingis la plankon.  Mi devos purigi pli malfrue.

“Bone,” ŝi diras, “mi iras.  Mi renkontos vin ĉi tiun nokton.”  Ŝi surmetas ŝia palto.  Kolektas ŝian tekon kaj klavojn, kaj ekveturas.  Ŝi plejparte ignoris min, sed tio estas bone.  Ŝi ne estas amuza matine.

Mi streĉas, kaj reiras al la fenestro.  Mi ŝatas pensi, kaj la fenestro estas tiel bone loko kiel ajna.  Ni havas profundajn fenestrokadrojn, kun radiatoro sub ilin.  Ĝi estas varma loko por sidi.

Preskaŭ estos horo ekveturi.  Sed nun mi miras en la strato kvieta.  Estas plej personoj translokanta.  Personoj kiel mia domamiko, vestanta pimpe, marĉanta rapide al la stacio de trajnoj.  Iranto al la Urbo.  Neniu aspekti feliĉa.  Mi scivolas kio ili faras tie, kio laciĝas ilin.  Unufoje mia domamiko provis ekspliki ĝin al mi.

Strato malplenigas.  Viro lasta hastas preter, miranta maltrankvile al lia brakhorloĝo, scivolanto se li kaptos lia trajno.  Leterportisto vojaĝas malrapide, paŭzanta en pordoj.

Mi saltas gracie el la fenestrokadro.  Ĝi estas la horo de laboro.  Mi laboras en sekureco en la distrikto de stokejoj.  Mi tratagas patrolanta la areo certigi maldezirindaj ne envenas.  Ĝi estas laboro bona.  Neniu zorgas se mi dormas en la suno posttagmeze.

Mi foriras de la domo, kaj promenas laŭ la strato.  Maljuna Sinjorino Vanya estas en la ĝardeno, ŝi sarkas.  Mi haltas por saluti ŝin.  Ŝi ridetas al mi kaj diskutas kun mi pri ŝiaj floroj.  Mi snufas ilin, kaj ŝi batas min, protektema.

Mi daŭrigas.

La unua stokejo en mia itinero storas vestoj.  Mi paŭzas en la domo de gardistoj por vidi kiu laboras hodiaŭ.  Ĝi estas Ĵon, kaj mi daŭrigas rapide.  Ĵon ne ŝatas min.  Ĝi estas okej, ankaŭ mi ne ŝatas lin multe.

Mi envenas en la stokejo tra la aperta kamionpordo.  Mi ne devas, sed la pordo estas en la alia flanka, kaj probable ankoraŭ ne estas malŝlosata.

Ne okazas multe inter la stokejo.  Mi esploras iom por intereso, sed mi nenio trovas.  Eĉ mi ne aŭdas movado.  Enuiga.

Ĉirkaŭ mezposttagmezo mi konkludas ke nenio interese okazos hodiaŭ.  Stokejo numero tri apertas en la rivero, kaj mi promenas ekster por sidi en la muro kaj spektas la boatoj pasi.  Mi ne komprenas kiel oni ŝatas veli.  Malvarma kaj malseka, kun danĝero de boatoj plej grandaj.  Donas al mi agrabla, varma, promenado en parko suna ajntago.

Mi aŭdas bruo malantaŭ min, kaj mi turnas por rigardi.  Muso fuĝas en fosaĵo en la muro.  Mi mallarĝas miajn okulojn.  Mi pensis ke mi liberigis de la musoj.  Ĝi aspektas ilin delogis la grandaj bareloj de greno en ĉi tie stokejo.

Mia patrino min diris foje, kie estas unu muso, alia postiras post nelonge.  Mi sidas mallongan tempon kaj rigardas la fosaĵo.  Nenio movas.  Finfine mi perdas intereson.  Ĝi ekzistas aliajn stokejojn, aliajn fosaĵojn por eksameni.

Mi daŭrigas.

Suno malleviĝas dum mi faras mian vojon al hejmo.  Mi povas aŭdi bruon de la trajno de Urbo alvenanta en la stacio.  Mi promenas pli rapide, por malsupreniri la strato antaŭ ĝi plenigas de personoj hastanta, laĉa pro la tago longa.  Mi eniras la domon ĵus kiam la unua eniras la straton.

Mia domamiko ankoraŭ ne estas hejma.  Ŝi ne estos longan tempon.  Mi buklas en la sofo por atendi ŝin.  Ŝi ŝatas paroli en la vesperoj, kaj karesi iom antaŭ vespermanĝo.  Ŝi parolas pri ĉio, kaj nenio.  Ŝi demandas pri mian tagon, kaj rakontas pri ŝian.  Ŝi kondutas kvazaŭ mi komprendas ĉion, eĉ kiam mi komprendas nenion.  Mi ĝojas.

Malgraŭ ĉio, la katoj estas ankaŭ personoj.